ทำไมเมืองไทยถึงมีขอทาน? เพราะเรานิยม อนาถะ
วันนี้ผมขึ้นรถไฟใต้ดินสถานีนึงแล้วด้วยความกระหายน้ำเลยไปซื้อน้ำอ้อยขวดละ 10 บาทซึ่งมีรถเข็นขายอยู่ใกล้ๆสถานีครับ ระหว่างค่อยละเลียดดูดน้ำอ้อยไป (มันค่อนข้างหวาน) อยู่ๆคนขายน้ำอ้อยก็มองไปที่ขอทานที่นั่งขอทานอยู่ในบริเวณพื้นที่ของ MRT ซึ่งมีคนให้ทานอยู่ตลอดเวลาคนละห้าบาทสิบบาทพร้อมบ่นอย่างหมั่นใส้ว่า ขอทานคนนั้นไม่ต้องทำอะไรเลยได้เยอะกว่าตัวเองอีก
พอบ่นเสร็จก็ทำสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง คือไม่รู้จะฮาดีหรืออย่างไร คนขายน้ำอ้อยก็ทิ้งรถไปนั่งขอทานประชดด้วยกันซะเลยตามภาพ…
คนขายนํ้าอ้อยขวด 10บาทที่ผมยืนกินอยู่ เกิดหมั่นใส้ขอทานที่นั่งเฉยๆได้เงินเยอะกว่าตัวเองเลยไปนั่งขอทานด้วย lol
คนไทยนิยม อนาถะ เราถึงมีแต่คนอนาถา
เมื่อเราให้เงินขอทาน เราจึงมีขอทานที่ต้องมี Costume ที่น่าสงสารที่สุดมาให้เราให้ทานตลอดเวลา
เมื่อเราช่วยคนอนาถา เราจึงมีคนอนาถาอยู่ในประเทศเราเป็นจำนวนมากและไม่มีทีท่าลดลง
เมื่อเราช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาสตลอดเวลา เราอาจจะพบแต่ผู้ไม่พยายามไขว่คว้าหาโอกาสตลอดไป
เราชอบช่วยเหลือคนจนๆ วัดจนๆ อุ้มเกษตรกรจนๆ ผลของมันก็คือ…
คุณอนันต์ อัศวโภคิน เคยพูดบอกว่าคนไทยสับสนระหว่าง สมถะ กับ อนาถะ ความจริงมันไม่เหมือนกัน เช่นสมมติว่าเรามีรถสามคันแต่ทุกคันถูกใช้หมดอย่างเต็มที่เต็มเวลาเพื่อทำงาน ก็ถือว่าสมถะ แต่ถ้าเรามีบ้านเล็กๆหลังนิดเดียวแต่ไม่เคยอยู่บ้านเลยแต่ไปอยู่คอนโด อันนั้นถือว่าไม่สมถะ
ส่วนอนาถะคือความขาดแคลน ความน่าสงสาร ความดูจนดูไม่มีอะไร เรากลับนิยมทำบุญทำทานกับสิ่งนี้ทำให้ประเทศที่ถือพุทธศาสนาและนิยมอนาถะแบบเราไม่เจริญรุ่งเรืองสักทีเช่นประเทศรอบๆเราไปจนถึงศรีลังกา ซึ่งแตกต่างจากฮ่องกงใต้หวันและญี่ปุ่นที่เขาไม่ได้นิยมอนาถะ
