ได้มีโอกาสคุยงานด้านโครงการต่างๆของมูลนิธิต่างๆและโครงการช่วยเหลือจากภาครัฐที่มีต่อเอกชน รวมทั้งโครงการช่วยเหลือเกษตรกรของรัฐบาลทั้งเรื่องการประกันราคาพืชผลต่างๆและเรื่องโอกาสในการช่วยเหลือเรื่องผลผลิตล้นตลาด ในแง่ของประชาชนหลายๆโครงการก็เป็นสิ่งที่ดีครับ คนที่ทำมาหากินถ้ามีจังหวะที่ผิดพลาดไปหรือยังสะสมองค์ความรู้ไม่เพียงพอ การได้รับความช่วยเหลือก็ทำให้ช่วยพยุงการค้าขายต่อไปได้
อย่างไรก็ตามในมุมของความคิดเห็นบางคนก็บอกว่า อย่าช่วยมากไปในแง่ที่ทำให้ผู้ถูกช่วยไม่ได้ถูกพัฒนาด้านองค์ความรู้ในการทำกินระยะยาว ตกลงควรช่วยหรือไม่อย่างไร ?
โครงสร้างของธุรกิจในไทยนั้น ไม่ได้กว้างขวางมากเหมือนต่างประเทศที่สามารถมีวิธีทำธุรกิจได้เปิดกว้างกว่า ไทยมีจุดเด่นจุดด้อยตรงระบบอุปถัมภ์ซึ่งเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้โครงสร้างของการทำธุรกิจในไทยนั้นมีความพิเศษ ในธุรกิจบางประเภทนั้นระบบอุปถัมภ์ได้ทำให้โครงสร้างธุรกิจได้บิดเบี้ยวไปจนเกินที่ผู้ที่ทำธุรกิจ”อย่างปกติ”จะสามารถอยู่ได้ก็มีครับ สิ่งเหล่านี้ไม่มีในตำราเรียนที่เราเคยเรียนมาทั้งหมด
ในแง่ของมูลนิธิและการได้รับการส่งเสริมจากรัฐบาลก็เช่นกัน การช่วยเหลือนั้นอาจทำให้ระบบธุรกิจในส่วนที่ได้รับการช่วยเหลือได้เปรียบส่วนอื่นๆได้ หรือสูญเสียการดิ้นรนเอาตัวรอดตามธรรมชาติของทุนนิยมไป หรือแม้กระทั่งทำลายระบบธุรกิจแบบเดิมๆไป ผู้ที่ต้องการช่วยเหลือจึงควรศึกษาโครงสร้างของธุรกิจทั้งหมดเสียก่อน จากนั้นวางแผนในการช่วยเหลือเพื่อให้เกิดองค์ความรู้รวมทั้งประเทศ ไม่จำกัดเฉพาะกลุ่มอีกต่อไป
ในแง่ของผู้ที่ประกอบธุรกิจก็ควรที่จะรู้ตัวเองเสมอว่าธุรกิจของเรานั้นอยู่ได้โดยวิธีการประกอบธุรกิจที่มี Demand – Supply ปกติหรือไม่ ถ้าปราศจากลูกค้าเจ้าใดเจ้าหนึ่งที่”มีความสัมพันธ์พิเศษที่ไม่ใช่เชิงการค้า” แล้วจะอยู่ได้หรือไม่ ถ้าปราศจากการช่วยเหลือจากรัฐแล้วจะอยู่รอดหรือไม่ เราได้สะสม”ฟูก” ไว้รองรับเวลามีความเสี่ยงในการล้มหรือเปล่า ? และหาวิธีปรับตัวป้องกันไว้ต่อไป อย่าลืมว่าปัญหาทุกอย่างในประเทศไทยมักเกิดจาก “การยื้อ” สิ่งที่มีปัญหาอยู่โดยไม่สนใจปรับเปลี่ยนแนวทาง ( ไม่เว้นแม้แต่การเมือง 😛 )
บทความที่น่าสนใจเช่น กรณีการทำเว็บระดับโลกของไทเกอร์ไอเดีย นั้นทำให้ต้นทุนของ Production ของเรานำ Marketing และเกิดผลเสียต่อบริษัทในระยะต่อมา
